فرارو- ما معمولاً سیارکها به زمین را با دوران گذشته مربوط به میدانیم در حالی که این برخوردها همیشه بوده و خواهد بود، مسائلی که در دهه های گذشته رخ داده اند، بوده اند. با این همه زمین شاهد برخورد سیارکهای عظیمی بوده ایم که در اینجا می خواهیم تا بزرگترین آن را داشته باشیم
به گزارش فرارو ، در 4.5 میلیارد سال حیات سیاره ما، زمین توسط صدها سیارک بزرگ که به سطح آن برخورد کرده اند، ش. حداقل ۱۹۰ مورد از این ضربه‌ها، زخم‌های عظیمی بر جای گذاشته شده است که هنوز هم قابل مشاهده است. اما هر سنگ فضایی که به اتمسفر سیاره ما وارد می‌شود، به زمین نمی‌رسد. بنابراین چه چیزی لازم است یک سیارک را به زمین و کدام رویدادها را تا قرار داده شده است، بز
فضای بیشتری که در جو زمین فرو می‌روند اصلاً غولپیکر است. به گفته ناسا، آنها بسیار کوچک هستند که حدود ۳ فوت (۱ متر) عرض دارند. ناسا در این گزارش می‌افزاید که برای زمینی‌ها خوب است، زیرا سنگهای فضایی با قطر کمتر از ۸۲ فوو است. سرعت فوق العاده بالای این سنگ فضایی، گازهای موجود در اتمسفر را گرم می کند که در حین عبور، سنگ فضایی (که از نظر فنی پس از برخورد با جو تبدیل به شهاب می شود) را میسوزند; بنابراین در موارد بیشتر، هر بقایای سنگ فضایی که از جو عبور می کند، در صورت رسیدن به زمین، آسیب می بیند. پل چوداس، مدیر مرکز مطالعات اجسام نزدیک زمین ناسا در آزمایشگاه رانش جت (JPL) در پاسادنا کالیفرنیا، به لایو ساینس گفت “جو از ما در برابر ضربه این سیارکها محافظت می کند.”
به عنوان مثال، یک شهاب سنگ با عرض 56 فوت (17 متر) در سال 2013 بر فراز چلیابینسک روسیه منفجر شد و ضربات ایجاد شده توسط شیشه ها را شکست و جراحات انسانی ایجاد کرد. با این حال، این سیارک دهانهای ایجاد کرد، زیرا شهاب سنگ واقعاً به زمین برخورد نکرد و در آستا. گرهارد درولشگن، دان فیزیک متخصص در اجرام نزدیک به زمین در دانشگاه اولدنبورگ آلمان و مدیر سابق گروه مشاوره برنامه ریزی ماموریت فضایی سازمان ملل، گفت که اکثریت این سیارک به گرد و غبار و شهاب سنگ های کوچک تبدیل می شود. بر اساس گزارشی از چهل و پنجمین کنفرانس علوم قمری و سیارهای در سال 2014 یک شهابسنگ با عرض فوت 5 (1.5 متر) که در دریاچه در نزدیکی افتاد، و همچنین آن قطعات کوچکتر، تنها چیزی بود که از این سیارک باقی ماند.
با این حال، ۱۹۰ دهانه برخوردی ثابت شده است بر روی سطح زمین می‌کند که برخی از سیارکهای بزرگتر ن. بر اساس پایگاه داده Earth Impact Database، از بین چنین سیارکهایی که فرود زمینی داشته اند، بیشتر در آمریکای شمالی (32%) و پس از آن اروپا (22%) و روسیه و آسیا (16%) به زمین برخورد کرده اند. نکته جالب توجه این است که از میان دهانه های برخوردی که شناخته شده است، 44 دهاخته یا بیشتر عرض دارند که برخوردهایی بسیار ویرانگر بوده اند. حالا ما قصد داریم سه مورد از بزرگترین آنها را به شما معرفی کنیم که در ادامه موارد واهید کنید.
. بزرگترین دهانه برخوردی روی زمین، دهانه وردفورت در آفریقای جنوبی، 99 مایل (160 کیلومتر) عرض دارد و طبق رصدخانه زمین ناسا احتمالا حدود 2 میلیارد سال پیش ایجاد شده است. چوداس که دهان تا حد زیادی فرسایش یافته است، اما بر اساس آنچه از لبه باقی مانده است، تخمین زده اند که قطر سیارکی که به آنجا برخورد کرده است تا 9 مایل 6 (10 تا 15 کیلومتر) بوده است. وی میگوید: «این بزرگتر از آن چیزی است که دایناسورها را منقرض می‌کند، اما خیلی قبل از دایناسورها.
درولشگن به لایو ساینس گفت: «اگر یک شی بزرگتر از ۱ کیلومتر [۰.۶ مایل]به زمین برخورد کند، می‌تواند ایجاد جهانی کند. » واس گفت، بنابراین سیارکی که دهانه وردفورت را ایجاد کرد، یک ضربه فاجعه بار بود ره رکر ب. او گگت: «این عامل احتمالاً باعث آتشسوزی در سراسر جهان شد و مقدار زیادی گرد و غباربه جو پرتاب کرد» که آب و هوای زمین را برای ماهها و سالها تغیر داد.
. دهانه Chicxulub در شبه جزیره یوکاتان مکزیک از نظر اندازه مشابه نمونه آفریقای جنوبی است و 112 مایل (180 کیلومتر) عرض دارد، اما بر اساس رصدخانه زمین ناسا گزارش بسیار جوانتر است. این دهانه توسط یک سیارک ۷.۵ مایلی (۱۲ کیلومتری) ایجاد شد که ۶۶ میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد. دهانه در حال حاضر تا حدی روی خشکی قرار دارد، اما در زمان برخورد، یوکاتان زیر یک دریای شک. این برخوردها به انقراض های ۷۵ درصدی از جمله های دایناسور غیر پرنده می شود. این اتفاق احتمالاً «پاشیده‌ای» از سنگ و مرد را به فرستاده فرستاد. اوداس میگوید، این سنگ و غبار پس از بازگشت به زمین، شعله‌ور شده و احتمالاً قسمت اعظم سیاره را بشکند. این برخورد باعث ایجاد یک ابر گرد و غباری می شود که سالها جو زمین را در بر می گیرد که آن مسیر نور خورشید را به زمین می زند و در زنجیره غذایی می گیرد. چوداس میگوید، دایناسورهای غیر پرندگانی از برخورد سالم جان سالم در بردند، احتمالاً با مشکلی که مواد غذایی را می‌بینند، می‌شوند و از آنها می‌روند.
. حوضه صدبری در انتاریو کانادا، از نظر اندازه در رتبه سوم قرار دارد و مانند وردفورت ی یکی از قدی است. مطالعه در سال در مجله 2014 Newfoundland نشان داد که شاید این یک سیارک نبوده که حوضه ساخته است، بلکه یک دنبالهدار غولپیکر یا ترکیبی سنگی از تکه های سیارک و یخ بوده است. در ترکیبی ۶ بین تا ۹ مایل قطر، این شی فضایی حدود ۱.۸ میلیارد سال پیش به زمین برخورد کرد. اکنون به دلیل فرسایش، دهانه تقریباً غیرقابل تشخیص است، اما صنعت معدنی نیکل و آهن در آنجا شکوفا است. چوداس گفت: «کیزی که آنها واقعاً می‌سازند، باقی مانده سیارکها است».
بر اساس پایگاه داده Earth Impact Database، از 44 دهانه بزرگ روی زمین که از برخورد سنگهای فضایی تشکیل شده اند، 39 مورد از این برخوردها بیش از 10 میلیون سال پیش رخ داده است. تنها دهانه کارا کول در تاجیکستان است که کمتر از ۵ میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد. چوداس میگوید “بسیاری از دهانهای بزرگ واقعا قدیمی هستند، زیرا در شروع شکل گیری منظومه شمسی، گرمای بیشتر در اطراف پرواز میکردند و برخوردها بسیار بیشتر بود. اگر به ماه نگاه کنید، می‌بینید که با دهانه‌های زیادی پوشیده شده است. اگر اقیانوس‌ها و فرسایش‌ها نبودند، زمین نیز به همین شکل دیده می‌شد.» او گفت، احتمالاً برخورد‌های سیارکی بسیار زیاد است و حتی موارد بسیار بزرگت دارد.
منبع: livescience
ترجمه: مصطفی جرفی فرارو
